1985 senesi Münih ÅŸehrinde çalışıyorum.Nisan ayında,Türkiye’de yaÅŸamakta olan ailemin yanına bir haftalığına izine gittim..Yedi gün boyunca küçük oÄŸlum 4 yaşındaki Serkan hiç beni bırakmadı.Zaten her telefon görüÅŸmemizde bana sürekli,baba gel baba gel,derdi.Tekrar Almanya’ya döneceÄŸim kalbine doÄŸmuÅŸ ki,sürekli,baba ne zaman geleceksin,diye sordu…Ben de bir ara,oÄŸlum kar yağınca geleceÄŸim demiÅŸtim..KeÅŸke demez olaydım…Kışın bile doÄŸru dürüst kar yaÄŸmayan Denizli’ye,mayıs ayında hafiften kar tozar..Ve küçük Serkan’ım baÅŸlar sevinçle koÅŸturmaya..Annesi sorunca da,babam kar yağınca geleceÄŸim,dediydi,ÅŸimdi gelecek der..
Evin içinde bir hüzün baÅŸlar…O akÅŸam komÅŸunun telefonundan ailemle yaptığım telefon görüÅŸmesinde bu olayı öÄŸrenince,gurbet gene içimde kor oldu,bir kez daha yaktı beni..Ve ÅŸu destanı yazdım.
Gel, gel dersin amma bak hâlâ sabah,
Olmadı ki nasıl geleyim oğul?
Dönen piÅŸman, dönüÅŸün de hayrı ah...
Kalmadı ki nasıl geleyim oğul?
Atanlar bizleri gurbete attı,
Cebimizden gayrisini unuttu.
Bitmeyen bir kaygı yakamı tuttu,
Salmadı ki nasıl geleyim oğul?
Dağıldık dört yana, köÅŸe bucaÄŸa,
Hasret kaldık sıladaki ocağa.
“Vatan, Vatan!" diyenleri kucaÄŸa,
Almadı ki nasıl geleyim oğul?
Bir gaflettir sarmış her yanımızı
Bunca çile bundan, bundandır sızı.
Millet hâlâ haklı ile haksızı,
Bilmedi ki nasıl geleyim oğul?
Nefret sarmış ÅŸehirleri, köyleri,
Hakk’ı bilmez aÄŸaları, beyleri.
Gönüller muhabbet, sevgi neyleri,
Çalmadı ki nasıl geleyim oÄŸul?
DoÄŸruluÄŸu emreyledi özümüz,
Vatan, millet oldu her bir sözümüz,
Küfre baÅŸ eÄŸmedik, ondan yüzümüz
Gülmedi ki nasıl geleyim oÄŸul?
Mahkemeyi sallandırır sam yeli
Kendisinde deÄŸil hâkimin eli.
Adalet yitirdi mülkü temeli,
Bulmadı ki nasıl geleyim oğul?
Bozuk ölçü, akla karayı denkler,
Elbet doğru tartı vermez Frenkler.
Milliyetsiz, dinsiz ÅŸu pezevenkler
Ölmedi ki nasıl geleyim oÄŸul?
Dert çook, sayayım ya, hangi birini?
Sinemizde yaraların derini.
Ä°man nuru hâlâ küfrün kirini,
Silmedi ki nasıl geleyim oğul?
Nereye el atsam, ıstırap elem,
Derdimi yazarken ağladı kalem.
Kader böyle, gurbet ellerde çilem,
Dolmadı ki nasıl geleyim oğul?
Beklerken baharı, beklerken yazı,
Bakarsın gurbette ölmektir yazı.
Vade tamam olup imam namazı,
Kılmadı ki nasıl geleyim oğul?
NÄ°HAT'ım neyleyim, böyleymiÅŸ kader!
Bir neÅŸe vadeden, verdi bin keder,
BaÅŸa adam gibi yiÄŸit bir lider
Gelmedi ki nasıl geleyim oğul?
(Münih, 7 Mayıs 1985)
