Gönül insanlarının arasına fitne fesat sokup birbirlerine düÅŸürüldükleri bir karanlık zaman dilimindeki ıstırabımdır…
Basiret gözüne duman bürüdü,
Yarınlara bakış mahşere kaldı.
CoÅŸkun akan aÅŸk selleri kurudu,
Deryalara akış mahşere kaldı.
Arılara yasak güllerin dalı,
Sinekler kirletti kovanda balı.
Ümit oldu gayrı falcının falı,
Bunalımdan çıkış mahÅŸere kaldı.
OZAN NÄ°HAT, kötüleri taÅŸlardık,
Hak Yolu'nda ne yarınlar düÅŸlerdik,
Ä°nsan mefhumuna sevgi iÅŸlerdik,
Gönüllere nakış mahÅŸere kaldı.
(Hattingen, 27 Ekim 1986)
